چه زمانی می‌توانیم بگوییم فروش یک گوشی موفق بوده است؟ آیا گوشی مشخصی وجود دارد که فروش بسیار بالایی داشته باشد؟ احتمالا پس از خواندن جمله قبل، گوشی‌های مختلفی در ذهنتان نقش ببندد. اما ما می‌خواهیم یکی از گوشی‌های پر فروش اوایل هزاره سوم را یادآوری کنیم؛ موتورولا RAZR V3.

کمپانی موتورولا را می‌توان مخترع تلفن‌های همراه دانست. این کمپانی با معرفی و عرضه StarTAC، چنان تکانی به ارتباطات بی‌سیم وارد کرد که مشابه آن را به سختی می‌توان مثال زد. اما اوج هنرنمایی این کمپانی نام آشنا، RAZR V3 بود. گوشی خوش ساخت با بدنه‌ای آلومینیومی و طراحی باریک. موتورولا این گوشی را برای افراد علاقه‌مند به دنیای مد، طراحی کرده بود. یکی از گوشی‌هایی که اگر در سال ۲۰۰۴ دستتان می‌گرفتید، قطعا همه را در خیابان متوجه حضورتان می‌کردید.

قیمت این گوشی هم در ابتدا بسیار خاص بود. اما با گذشت چندین سال از عرضه آن، کم کم قیمت آن هم کاهش یافت و آن قدر فروخت که حتی با استانداردهای امروزی هم فوق العاده قلمداد می‌شود. البته موتورلا تا ۴ سال بعد دیگر به طراحی و ویژگی‌های این گوشی دست نزد تا رفته رفته از محبوبیت آن کاسته شود. با این حال فروش ۱۳۰ میلیونی آن، همچنان نقطه قوتی برای این کمپانی به حساب می‌آمد.

این فروش اعجاب انگیز، سهم بازار موتورولا را بسیار بالا برد، ولی RAZR V3 عمر خودش را کرده بود. اما پیش از آن بهتر است در ابتدا به محبوبیت بی اندازه این گوشی بپردازیم.

موتورولا RAZR V3 طراحی شگفت‌انگیز و خاصی داشت. ضخامت این گوشی تنها ۱۳.۹ میلی متر بود که نسبت به آن زمان، بسیار باریک به حساب می‌آمد. ممکن است با خود بگویید که این ضخامت زیادی است، ولی در نظر بگیرید که گوشی‌های معمولی آن زمان مانند سونی اریکسون K700 و نوکیا ۷۶۱۰، حداقل ۱۹ میلی متر ضخامت داشتند. علاوه بر این، این گوشی بدنه یونیزه آلومینیومی داشت که به همراه صفحه کلید خاص و آن برامدگی معروف پایین آن، RAZR V3 را تبدیل به تعریف کننده کلمه «موبایل» کرده بود.

اما در کمال زیبایی، RAZR V3 کمی سبک سر هم بود. این گوشی با استانداردهای ۲۰۰۴، گوشی پرچم‌دار به حساب می‌آمد ولی با گذشت ۲ سال و فروش ۵۰ میلیون نسخه کمی محدود و بی امکانات بود. این گوشی تنها از تکنولوژی ارتباطی ۲G پشتیبانی می‌کرد و یک مرورگر ساده WAP (پروتکل کاربردی بی‌سیم که احتمالا خاطرتان نباشد) داشت که کفاف مرورگری در اینترنت (حتی در آن زمان) را هم نمی‌داد. دوربین این گوشی هم تنها ۰.۳ مگاپیکسل بود.

در این میان، در سال ۲۰۰۵ موتورولا یک نسخه بهینه شده از RAZR V3 را به بازار عرضه کرد و نام آن را RAZR V3i نامید. این گوشی از حافظه جانبی micro SD پشتیبانی می‌کرد و دوربین ۱.۲۳ مگاپیکسلی هم داشت. اما همچنان خبری از ۳G یا حتی EDGE هم نبود. جالب اینجاست که این گوشی زمانی معرفی شد که موتورولا با اپل در حال همکاری بود.

این گوشی در دو مدل، یکی با پخش کننده موسیقی iTunes و دیگری با پخش کننده موسیقی اختصاصی موتورولا به بازار عرضه می‌شد. با این حال هیچ کدام از این دو مدل، جک هدفون ۳.۵ میلی متری نداشتند (سورپرایز) و مجبور بودید از هدفون داخل جعبه که از طریق پورت miniUSB متصل می‌شد، استفاده کنید.

البته گفتنی است که نسخه iTunes این گوشی نیز بسته به بازار فروش، بین ۵۰ تا ۱۰۰ آهنگ را در خود ذخیره می‌کرد. استیو جابز فقید هم می‌گفت که این گوشی iPod در شکم یک گوشی است؛ چیزی که بعدها به آیفون تبدیل شد.

با این حال تلاش‌های بعدی این کمپانی برای رقابت با گوشی‌های لمسی، مانند عرضه RAZR2 V8 و RAZR2 V9 در سال ۲۰۰۷ نیز توفیقی برای این کمپانی نداشت. زیرا آینده در حرکات لمسی با انگشتان خلاصه شده بود و نه در صفحه‌کلید با چینش T9. البته در سال ۲۰۰۹ موتورولا به فکر جبران افتاد و دروید (DROID) را معرفی کرد، اما دیگر دیر شده بود و این کمپانی محبوب، سهم بازار رو به کاهشی داشت.

سرنوشت این کمپانی هم پس از سپری کردن چند سالی زیر چتر گوگل، به دست لنوو افتاد و دیگر شاهد طراحی خاص و معروف گوشی‌های این کمپانی نبودیم؛ البته تا همین چند روز پیش که RAZR معرفی شد؛ گوشی جدیدی که با نمایشگر تاشو، سراسر یادآور خاطرات گوشی RAZR V3 است. حتی حالتی در این گوشی وجود دارد تا صفحه‌کلید معروف نسخه ۱۵ سال پیش خود را تداعی کند.

با این وجود، رستاخیز جدید این گوشی، شاید بارقه‌های امید را در طرفداران زنده نگاه دارد و بعد از چندین سال، شاید دوباره حس داشتن «موبایل» را تجربه کنند.